Prive kliniek KENNEDY
Door: ingrid
Blijf op de hoogte en volg William
30 Mei 2010 | Ecuador, Guayaquil
De volgende dag kwamen we aan in Guayaguil, naar een privekliniek, die volgens onze gids en de reisorganisatie in Ecuador (Nederlandse mensen) niet zou kunnen tippen aan de ziekenhuizen in Nederland.
Ik ben hier tot vrijdag geweest. Ze hebben me vocht gegeven en een helebool tabletten, waar niemand weet waarvoor ze zijn. De artsen spreken niet of gebrekkig Engels. De verpleegsters spreken alleen Spaans. De communicatie verliep dus erg moeizaam.
Uiteindelijk bleek dat ik een virus in mijn bloed had (22000 witte bloedcellen, die inmiddels waren teruggebracht naar 10.000). De eerste twee dagen heb ik alleen geslapen. William heeft aleen getelefoneerd en met de Spaanstalige verpleegsters en dokters gediscusieerd over hetgeen waar ze mee bezig waren. NO COMPRENDO...
We werden bijgestaan door de consul van het consulaat in Guayaguil. De Nederlandse Ambasade in Quito, de alarmcentrale van de ANWB en Buitenlandse Zaken.
Toen ik donderdag enigszins hersteld was wilde ik zo snel mogelijk naar huis, maar dat ging niet zomaar. In Ecuador moet eerst betaald worden, voordat je een voet buiten het ziekenhuis zet. Omdat de arts zei dat ik moest lopen om conditie op te doen, hadden we het plan geopperd even naar buiten te gaan. Toen we twee stappen buiten stonden, kwam de bewaking ons terughalen. Ik mocht niet buiten komen (dat was te gevaarlijk).
Na grote inzet van Henk Jan Slomp van de ANWB alarmcentrale was het zover dat Buitenlandse Zaken garant zou staan voor de betaling van alle rekeningen van het ziekenhuis en zouden we vrijdag kunnen vertrekken. Dus eerst werd er een vlucht geboekt van Guayaguil naar Quito. We zouden een nacht verblijven in ons hotel in Quito en dan zaterochtend vroeg vertrekken naar Amsterdam. Dit leek echter niet door te gaan. Nadat we toestemming hadden van de bewaking om een stukje te gaan lopen. Een stap buiten het hek werden we teruggehaald door een dame van de administratie. Toen we uitgelegd hadden dat Buitenlandse Zaken garant stond voor de betaling, was ze h et hier net mee eens. Wij moesten de rekening contant betalen en dan moesten we maar zien dat we ons geld in Nederland terugkregen. Wij konden echter zo n groot bedrag niet in een keer van onze rekening afhalen. Dat was dan ons probleeem niet het hare.
Uiteindelijk is de consul gekomen en heeft hij getracht de zaak te sussen. Buitenlandse Zaken heeft diverse emails moeten sturen aan het ziekenhuis, waarin ze bevestigden dat alles betaald zou worden, Bij wijze van uitzondering zijn ze hiermee akkoord gegaan en konden we vrijdag eindelijk vertrekken uit de gevangenis KENNEDY.
We waren al 4 uur voor de vlucht op het vliegveld. Na 2 uur wachten kregen we een telefoontje van de reisorganisator in Ecuador. Er was een vulkaanuitbarsting in Banos en Guatamala. Het vliegveld van Guayaguil was gesloten. We werden met een taxi opgehaal om zo naar Quuito te gaan. Dit was bijna 9 uur rijden. Dat kon er nog wel bij. Nadat de chauffeur ons had gevonden rond kwart over vier s middags zijn we op weg gegaan. Druk verkeer, gaten in de weg en enkelbaans wegen. Eindelijk waren we er iets na middernacht. (0020 uur). We konden nog een paar uur slapen en dan begon de tocht naar Amsterdam, via Bonaire.
Vanochtend om 04.05 uur zijn we aangekomen en stond er een taxi voor ons klaar, wederom geregeld door de ANWB.
Rond zeven uur waren we weer in ons vertrouwde TILBURG. Nog nooit zo blij geweest weer thuis te zijn. We hebben veel gezien en veel meegemaakt. Een ding is zeker we zijn weer een ervaring rijker en we hopen dat het virus uit mijn bloed gaat.
We moeten tot de slotsom komen dat in Ecuador geld belangrijker is dan de gezondheid van mensen.
Ik ben hier tot vrijdag geweest. Ze hebben me vocht gegeven en een helebool tabletten, waar niemand weet waarvoor ze zijn. De artsen spreken niet of gebrekkig Engels. De verpleegsters spreken alleen Spaans. De communicatie verliep dus erg moeizaam.
Uiteindelijk bleek dat ik een virus in mijn bloed had (22000 witte bloedcellen, die inmiddels waren teruggebracht naar 10.000). De eerste twee dagen heb ik alleen geslapen. William heeft aleen getelefoneerd en met de Spaanstalige verpleegsters en dokters gediscusieerd over hetgeen waar ze mee bezig waren. NO COMPRENDO...
We werden bijgestaan door de consul van het consulaat in Guayaguil. De Nederlandse Ambasade in Quito, de alarmcentrale van de ANWB en Buitenlandse Zaken.
Toen ik donderdag enigszins hersteld was wilde ik zo snel mogelijk naar huis, maar dat ging niet zomaar. In Ecuador moet eerst betaald worden, voordat je een voet buiten het ziekenhuis zet. Omdat de arts zei dat ik moest lopen om conditie op te doen, hadden we het plan geopperd even naar buiten te gaan. Toen we twee stappen buiten stonden, kwam de bewaking ons terughalen. Ik mocht niet buiten komen (dat was te gevaarlijk).
Na grote inzet van Henk Jan Slomp van de ANWB alarmcentrale was het zover dat Buitenlandse Zaken garant zou staan voor de betaling van alle rekeningen van het ziekenhuis en zouden we vrijdag kunnen vertrekken. Dus eerst werd er een vlucht geboekt van Guayaguil naar Quito. We zouden een nacht verblijven in ons hotel in Quito en dan zaterochtend vroeg vertrekken naar Amsterdam. Dit leek echter niet door te gaan. Nadat we toestemming hadden van de bewaking om een stukje te gaan lopen. Een stap buiten het hek werden we teruggehaald door een dame van de administratie. Toen we uitgelegd hadden dat Buitenlandse Zaken garant stond voor de betaling, was ze h et hier net mee eens. Wij moesten de rekening contant betalen en dan moesten we maar zien dat we ons geld in Nederland terugkregen. Wij konden echter zo n groot bedrag niet in een keer van onze rekening afhalen. Dat was dan ons probleeem niet het hare.
Uiteindelijk is de consul gekomen en heeft hij getracht de zaak te sussen. Buitenlandse Zaken heeft diverse emails moeten sturen aan het ziekenhuis, waarin ze bevestigden dat alles betaald zou worden, Bij wijze van uitzondering zijn ze hiermee akkoord gegaan en konden we vrijdag eindelijk vertrekken uit de gevangenis KENNEDY.
We waren al 4 uur voor de vlucht op het vliegveld. Na 2 uur wachten kregen we een telefoontje van de reisorganisator in Ecuador. Er was een vulkaanuitbarsting in Banos en Guatamala. Het vliegveld van Guayaguil was gesloten. We werden met een taxi opgehaal om zo naar Quuito te gaan. Dit was bijna 9 uur rijden. Dat kon er nog wel bij. Nadat de chauffeur ons had gevonden rond kwart over vier s middags zijn we op weg gegaan. Druk verkeer, gaten in de weg en enkelbaans wegen. Eindelijk waren we er iets na middernacht. (0020 uur). We konden nog een paar uur slapen en dan begon de tocht naar Amsterdam, via Bonaire.
Vanochtend om 04.05 uur zijn we aangekomen en stond er een taxi voor ons klaar, wederom geregeld door de ANWB.
Rond zeven uur waren we weer in ons vertrouwde TILBURG. Nog nooit zo blij geweest weer thuis te zijn. We hebben veel gezien en veel meegemaakt. Een ding is zeker we zijn weer een ervaring rijker en we hopen dat het virus uit mijn bloed gaat.
We moeten tot de slotsom komen dat in Ecuador geld belangrijker is dan de gezondheid van mensen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
